Blood disorders, circulatory problems, and lung issues may negatively affect your blood oxygen saturation level, as they may prevent you from adequately absorbing or transporting oxygen. Examples of conditions that can affect your O₂ saturation level include:

• Chronic obstructive pulmonary disease (COPD), including emphysema and chronic bronchitis
• Asthma
• Collapsed lung (pneumothorax)
• Anemia
• Heart disease (In relate to BPM, ex: PARR function)
• Pulmonary embolism
• Congenital heart defects

The most common method of measuring oxygen saturation is pulse oximetry. It is an easy, painless, non-invasive method wherein a probe is placed on the fingertip or earlobe to measure the oxygen saturation indirectly.

Measurement of oxygen saturation is particularly important for patients with health conditions that can reduce the level of oxygen in the blood. These conditions include chronic obstructive pulmonary disease (COPD), asthma, pneumonia, lung cancer, anemia, heart failure, heart attack, and other cardiopulmonary disorders. For adults, the normal range of SpO₂ is 95 – 100%. A value lower than 90% is considered low oxygen saturation, which requires external oxygen supplementation.

The most common symptoms of hypoxemia include headache, rapid heart rate, coughing, shortness of breath, wheezing, confusion, and blueness of the skin and mucus membranes (cyanosis). A drop in oxygen saturation below the critical level should be treated with oxygen supplementation. Depending on the severity of the condition, a physician can prescribe supplemental oxygen, which has the most direct effect on the oxygen saturation level. Under clinical use, technical mishaps such as circuit disconnection, airway dislodgement or obstruction, or inadequate oxygen administration were identified sooner and providers could respond before adverse events occurred.

Eating a healthy and balanced diet can also help improve blood oxygen saturation. Since iron deficiency is one of the major causes of low oxygen saturation, eating foods that are rich in iron, such as meat, fish, kidney beans, lentils, and cashew nuts, can be helpful.

Diabetes is a disease that occurs when your blood glucose, also called blood sugar, is too high. Blood glucose is your main source of energy and comes from the food you eat. Insulin, a hormone made by the pancreas, helps glucose from food get into your cells to be used for energy. Sometimes your body doesn’t make enough - or any - insulin or doesn’t use insulin well. Glucose then stays in your blood and doesn’t reach your cells.

Over time, having too much glucose in your blood can cause health problems. Although diabetes has no cure, you can take steps to manage your diabetes and stay healthy. Sometimes people call diabetes a touch of sugar or borderline diabetes. These terms suggest that someone doesn’t really have diabetes or has a less serious case, but every case of diabetes is serious.

Symptoms of diabetes include:

• increased thirst and urination
• increased hunger
• fatigue
• blurred vision
• numbness or tingling in the feet or hands
• sores that do not heal
• unexplained weight loss

Symptoms of type 1 diabetes can start quickly, in a matter of weeks. Symptoms of type 2 diabetes often develop slowly - over the course of several years - and can be so mild that you might not even notice them. Many people with type 2 diabetes have no symptoms. Some people do not find out they have the disease until they have diabetes-related health problems, such as blurred vision or heart trouble.

The most common types of diabetes are type 1, type 2, and gestational diabetes.

Type 1 diabetes - If you have type 1 diabetes, your body does not make insulin. Your immune system attacks and destroys the cells in your pancreas that make insulin. Type 1 diabetes is usually diagnosed in children and young adults, although it can appear at any age. People with type 1 diabetes need to take insulin every day to stay alive.

Type 2 diabetes - If you have type 2 diabetes, your body does not make or use insulin well. You can develop type 2 diabetes at any age, even during childhood. However, this type of diabetes occurs most often in middle-aged and older people. Type 2 is the most common type of diabetes.

Gestational diabetes - Gestational diabetes develops in some women when they are pregnant. Most of the time, this type of diabetes goes away after the baby is born. However, if you’ve had gestational diabetes, you have a greater chance of developing type 2 diabetes later in life. Sometimes diabetes diagnosed during pregnancy is actually type 2 diabetes.

Other types of diabetes - Less common types include monogenic diabetes, which is an inherited form of diabetes, and cystic fibrosis-related diabetes.

Type 1 diabetes occurs when your immune system, the body’s system for fighting infection, attacks and destroys the insulin-producing beta cells of the pancreas. Scientists think type 1 diabetes is caused by genes and environmental factors, such as viruses, that might trigger the disease. Studies such as TrialNet are working to pinpoint causes of type 1 diabetes and possible ways to prevent or slow the disease.

Type 2 diabetes - the most common form of diabetes - is caused by several factors, including lifestyle factors and genes.

Overweight, obesity, and physical inactivity - You are more likely to develop type 2 diabetes if you are not physically active and are overweight or obese. Extra weight sometimes causes insulin resistance and is common in people with type 2 diabetes. The location of body fat also makes a difference. Extra belly fat is linked to insulin resistance, type 2 diabetes, and heart and blood vessel disease. To see if your weight puts you at risk for type 2 diabetes, check out these Body Mass Index (BMI) charts.

Insulin resistance - Type 2 diabetes usually begins with insulin resistance, a condition in which muscle, liver, and fat cells do not use insulin well. As a result, your body needs more insulin to help glucose enter cells. At first, the pancreas makes more insulin to keep up with the added demand. Over time, the pancreas can’t make enough insulin, and blood glucose levels rise.

You are more likely to develop type 2 diabetes if you are age 45 or older, have a family history of diabetes, or are overweight. Physical inactivity, race, and certain health problems such as high blood pressure also affect your chance of developing type 2 diabetes. You are also more likely to develop type 2 diabetes if you have prediabetes or had gestational diabetes when you were pregnant. Learn more about risk factors for type 2 diabetes.

دمای نرمال معمولا 37 درجه سانتیگراد است. اگر چه این دما در افراد مختلف یکسان نمی باشد. دمای بدن می تواند بر اساس سن، زمان و حتی روز متغیر باشد. معمولا صبح ها پایین ترین دما و بعد از ظهر ها بیشترین دما و گاهی در حین خواب کمتر است.

اندازه گیری دمای بدن از اهمیت بسیار زیادی در پزشکی برخوردار می باشد. علت آن است که برخی بیماری ها با تغییرات دمای بدن همراه می باشند. بدین سبب شناسایی برخی بیماری ها از طریق اندازه گیری دمای بدن صورت می گیرد. تب واکنشی است به بیماری برای جل.گیری از پیشرفت آن. تب رایج ترین حالت پاتولوژیکی افزایش دمای بدن است.

اساسا باید تمایزی بین صحت کلینیکی دما به تنهایی و صحا کلینیکی آن از جهت مورد استفاده قائل شویم. مورد اول در شرایط ایده آل در نظر گرفته می شود تا کیفیت وسیله را تضمین کند و استانداردها را مد نظر قرار دهد.

مقعدی: معتبرترین دما از گذاشتن دماسنج در مقعد حاصل می شود. این اندازه گیری درست بوده و کمترین پراکندگی را در نتایج دارد. بازه نرمال2/36 تا 7/37 درجه سانتیگراد می باشد.

واژینال: در زنان اندازه گیری دمای واژینال در مقایسه با دمای مقعدی 1/0 تا 3/0 درجه سانتیگراد متغیر می باشد.

گوش: دماسنج های گوشی، درجه حرارت را از پرده گوش به وسیله سنسور مادون قرمز اندازه می گیرند. نوک دماسنج به راحتی در کانال گوش قرار گرفته و دما را در یک ثانیه نمایش می دهد. طراحی خوب این دماسنج ها اندازه گیری های دقیقی را حاصل می شود. طراحی بهینه نوک دماسنج، اندازه گیری دمای بدن نوزاد و کودک را سهولت می بخشد.

دهانی: این نوع اندازه گیری می تواند در لپ یا زیر زبان انجام شود. این دو نوع تقریبا 3/. تا 8/0 درجه سانتیگراد از دمای مقعدی متفاوت هستند. اندازه گیری زیر زبانی بر لپی ارجعیت دارد.

پیشانی: دماسنج های پیشانی، راحت ترین روش برای اندازه گیری دما هستند. به سادگی دماسنج را روی پیشانی فرد قرار داده و سنسور مادون قرمز اول دمای بالا را اندازه گیری کرده در حالی که سنسور دوم دمای محیط را اندازه گیری می کند. اختلاف این دو دما تحلیل شده و طبق استانداردهای کلینیکی دمای بدن روی LCD نمایش داده می شود.

زیربغل: اندازه گیری دمای سطح بدن معمولا از زیر بغل یا کشاله ران انجام می پذیرد. در هر دو مورد دماسنج باید بین دو دست یا پا فشرده شود تا تاثیر عوامل محیطی به حداقل برسد. زمان اندازه گیری در این دو روش طولانی است. در بزرگسالان دمای زیر بغل 5/0 درجه سانتیگراد پایین تر از دمای مقعدی است. در نوزادان این اختلاف بسیار کمتر است.

اساسا دمای اندازه گیری شده بدن همیشه به دمای محل اندازه گیری وابسته است. بنابراین برخلاف باور عام، دمای نرمال وجود ندارد. علاوه براین دمای بدن فرد سالم به میزان فعالیت و ساعت روز نیز وابسته است. در اندازه گیری دمای مقعدی، تفاوت 5/0 درجه سانتیگراد از لحاظ فیزیولوژیکی طبیعی است. بعد از فعالیت های فیزیکی دمای بدن افزایش می یابد. به طور کلی تمایزی بین دمای سطح و عمق وجود دارد زیرا که دمای سطح از روی پوست اندازه گیری می شود و تلفیقی از دمای درون بدن و محیط است. دمای درون بدن را می توان از طریق قرار دادن دماسنج در یکی از حفره های بدن و گرفتن دمای بافت مخاطی به دست آورد.