Poremećaji krvi, problemi sa cirkulacijom i plućima mogu negativno da utiču na zasićenost krvi kiseonikom, jer mogu sprečiti odgovarajuću apsorpciju i prenos kiseonika. Primeri stanja koja se mogu loše odraziti na zasićenost krvi kiseonikom su:

• hronična opstruktivna bolest pluća (COPD), uključujući emfizem i hronični bronhitis;
• astma;
• pucanje pluća (pneumotoraks);
• anemija;
• bolest srca (u vezi sa brojem otkucaja u minuti, npr. funkcija "PARR");
• plućna embolija;
• urođene srčane mane.

Najzastupljenija metoda merenja zasićenosti krvi kiseonikom je pulsna oksimetrija. To je jednostavna, bezbolna, neinvazivna metoda kod koje se sonda postavlja na vrh prsta ili ušnu školjku kako bi posredno izmerila zasićenost krvi kiseonikom.

Merenje zasićenosti krvi kiseonikom je naročito važno kod pacijenata sa zdravstvenim problemima koji mogu sniziti nivo kiseonika u krvi. Ovakvi zdravstveni problemi podrazumevaju hroničnu opstruktivnu bolest pluća (COPD), astmu, upalu pluća, rak pluća, anemiju, srčanu insuficijenciju, srčani udar i druge srčanoplućne poremećaje. Kod odraslih je normalan opseg zasićenosti krvi kiseonikom 95–100%. Vrednost ispod 90% se smatra smanjenom zasićenošću krvi kiseonikom, koja zahteva spoljašnju suplemntaciju kiseonika.

Najčešći simptomi hipoksemije su glavobolja, ubrzan rad srca, kašalj, kratak dah, šištanje, zbunjenost i poplavela koža i mukozne membrane (cijanoza).  Kod pada vrednosti zasićenosti krvi kiseonikom ispod kritičnog nivoa treba primeniti suplementaciju kiseonika. U zavisnosti od težine stanja, lekar može prepisati dodatni kiseonik koji direktno deluje na nivo zasićenosti krvi kiseonikom. U kliničkoj primeni, tehničke nezgode kao što je prekid kola, pomeranje ili opstrukcija disajnih puteva ili neodgovarajuće uzimanje kiseonika su na vreme otkrivene i osoblje je moglo da reaguje pre nastupanja štetnih događaja.

Zdrava i uravnotežena ishrana takođe može doprineti poboljšanju nivoa zasićenosti krvi kiseonikom. S obzirom da je nedostatak gvožđa jedan od glavnih uzroka smanjene zasićenosti krvi kiseonikom, unos hrane koja je bogata gvožđem, kao što je meso, riba, pasulj, sočivo i indijski orah, može biti od pomoći.

Diabetes is a disease that occurs when your blood glucose, also called blood sugar, is too high. Blood glucose is your main source of energy and comes from the food you eat. Insulin, a hormone made by the pancreas, helps glucose from food get into your cells to be used for energy. Sometimes your body doesn’t make enough - or any - insulin or doesn’t use insulin well. Glucose then stays in your blood and doesn’t reach your cells.

Over time, having too much glucose in your blood can cause health problems. Although diabetes has no cure, you can take steps to manage your diabetes and stay healthy. Sometimes people call diabetes a touch of sugar or borderline diabetes. These terms suggest that someone doesn’t really have diabetes or has a less serious case, but every case of diabetes is serious.

Symptoms of diabetes include:

• increased thirst and urination
• increased hunger
• fatigue
• blurred vision
• numbness or tingling in the feet or hands
• sores that do not heal
• unexplained weight loss

Symptoms of type 1 diabetes can start quickly, in a matter of weeks. Symptoms of type 2 diabetes often develop slowly - over the course of several years - and can be so mild that you might not even notice them. Many people with type 2 diabetes have no symptoms. Some people do not find out they have the disease until they have diabetes-related health problems, such as blurred vision or heart trouble.

The most common types of diabetes are type 1, type 2, and gestational diabetes.

Type 1 diabetes - If you have type 1 diabetes, your body does not make insulin. Your immune system attacks and destroys the cells in your pancreas that make insulin. Type 1 diabetes is usually diagnosed in children and young adults, although it can appear at any age. People with type 1 diabetes need to take insulin every day to stay alive.

Type 2 diabetes - If you have type 2 diabetes, your body does not make or use insulin well. You can develop type 2 diabetes at any age, even during childhood. However, this type of diabetes occurs most often in middle-aged and older people. Type 2 is the most common type of diabetes.

Gestational diabetes - Gestational diabetes develops in some women when they are pregnant. Most of the time, this type of diabetes goes away after the baby is born. However, if you’ve had gestational diabetes, you have a greater chance of developing type 2 diabetes later in life. Sometimes diabetes diagnosed during pregnancy is actually type 2 diabetes.

Other types of diabetes - Less common types include monogenic diabetes, which is an inherited form of diabetes, and cystic fibrosis-related diabetes.

Type 1 diabetes occurs when your immune system, the body’s system for fighting infection, attacks and destroys the insulin-producing beta cells of the pancreas. Scientists think type 1 diabetes is caused by genes and environmental factors, such as viruses, that might trigger the disease. Studies such as TrialNet are working to pinpoint causes of type 1 diabetes and possible ways to prevent or slow the disease.

Type 2 diabetes - the most common form of diabetes - is caused by several factors, including lifestyle factors and genes.

Overweight, obesity, and physical inactivity - You are more likely to develop type 2 diabetes if you are not physically active and are overweight or obese. Extra weight sometimes causes insulin resistance and is common in people with type 2 diabetes. The location of body fat also makes a difference. Extra belly fat is linked to insulin resistance, type 2 diabetes, and heart and blood vessel disease. To see if your weight puts you at risk for type 2 diabetes, check out these Body Mass Index (BMI) charts.

Insulin resistance - Type 2 diabetes usually begins with insulin resistance, a condition in which muscle, liver, and fat cells do not use insulin well. As a result, your body needs more insulin to help glucose enter cells. At first, the pancreas makes more insulin to keep up with the added demand. Over time, the pancreas can’t make enough insulin, and blood glucose levels rise.

You are more likely to develop type 2 diabetes if you are age 45 or older, have a family history of diabetes, or are overweight. Physical inactivity, race, and certain health problems such as high blood pressure also affect your chance of developing type 2 diabetes. You are also more likely to develop type 2 diabetes if you have prediabetes or had gestational diabetes when you were pregnant. Learn more about risk factors for type 2 diabetes.

Normalna temperatura iznosi oko 37 °C (98,6 °F). Doduše, normalna temperatura nije jednakog iznosa kod svakog pojedinca. Temperatura varira u zavisnosti od godina, čak i o tome koje je doba dana. Obično je najniža ujutro, najviša popodne te ponešto niža tokom spavanja.

Od velike je medicinske važnosti redovno meriti telesnu temperaturu. Razlog tome je broj bolesti koje su povezane sa značajnim promenama telesne temperature. Isto tako, progresija određenih bolesti može se pratiti merenjem telesne temperature, a lekar može proceniti delotvornost započetog lečenja. Povišena telesna tepmeratura je reakcija na stimuluse izazvane bolešću, u kojem se slučaju regularna temperatura u kontrolnom centru menja kako bi se ojačala odbrambena sposobnost tela tekom bolesti. Povišena telesna temperatura je najčešći oblik patološkog povišenja telesne temperature (vezanog uz bolesti).

Potrebno je prvo odrediti jasnu razliku između tehničke preciznosti samog toplomera i kliničke preciznosti mjerenja temperature. Preciznost toplomera se određuje u idealnim uslovima koji mogu garantovati kvalitet instrumenta, uzevši u obzir relevantne tehničke standarde. Preciznost od +/- 0.1°C se smatra vrhunskim visokokvalitetnim termometrom. Korisnik ne sme poistovetiti ovu tehničku preciznost sa preciznošću prilikom upotrebe. Ljudska temperatura koja je ovde opisana, a zavisi o lokaciji merenja i vremenu, ima veze s fiziološkim faktorima te nije vezana uz potencijalno neispravan termometar.

Rektalno - Najpouzdanija metoda merenja je umetanjem termometra u rektum (rektalno mjerenje). Ovo merenje je precizno s veoma malim procentom odstupanja. Normalni raspon temperature je između 36,2°C i 37,7 °C.

Vaginalno - Kod žena, merenje telesne temperature na ovaj način pokazuje blago niži rezultat, u proseku 0,1°C do 0,3°C u poređenju sa rektalnim merenjem slične stabilnosti.

Ušno - Ušni toplomeri mere temperaturu bubne opne infracrvenim senzorom. Vrh toplomera se jednostavno postavlja u ušni kanal, a rezultati se očitavaju u roku jedne sekunde! Osim što je prikladna, ova metoda je veoma pouzdana u slučaju kad se pouzdanost može dokazati kliničkom validacijom. Pomno dizajnirani ušni toplomeri mere veoma precizno bez velikih odstupanja. Optimalni oblik vrha je osnova za dobijanje pouzdanih rezultata kod novorođenčadi i beba.

Oralno - Oralno mjerenje može se vršiti bukalno (prema obrazu) ili kao sublingvalno mjerenje (ispod jezika). Oba merenja imaju odstupanje od rezultata dobijenih rektalnim merenjem između 0.3°C – 0.8°C. Sublingvalno merenje smatra se preporučljivijim od bukalnog.

Čelo - Čeoni toplomer nudi najneintruzivniji, te tako i najudobniji način merenja temperature. Jednostavno prislonite toplomjer na čelo pacijenta, a infracrveni senzor će detektovati najviše očitavanje, dok će drugi senzor izmeriti sobnu temperaturu. Razlika u merenjima se analizira, te u zavisnosti o klinički uspostavljenim odstupanjima, očitanje telesne temperature se određuje i prikazuje na LCD ekranu.

Pazuh - Merenja površinske telesne temperature u kliničkoj praksi vrše se pod pazuhom (aksilarno mjerenje) te između prepona. U oba se slučaja ekstremitet pritiska uz telo kako bi se smanjio uticaj sobne temperature na merenje. Doduše, ovakvo merenje je samo polovično tačno, sa time da je vreme merenja veoma dugo. Kod odraslih, aksilarno merenje pokazuje u proseku 0,5°C do 1,5°C niže rezultate od rektalnog. Kod novorođenčadi, ova odstupanja u odnosu na rektalno merenje su puno manja.

U osnovi je tačno da merenje telesne temperature uvek zavisi i o mestu merenja. Prema tome, uprkos ustaljenom mišljenju, ne postoji blago rečeno normalna temperatura. Nadalje, telesna temperatura zdrave osobe varira u zavisnosti od aktivnosti i dobu dana. Prilikom rektalnog merenja, uobičajena temperaturna razlika od 0,5°C između viših noćnih temperatura je fiziološka. Telesna temperatura se obično povisi tokom telesne aktivnosti. Ugrubo rečeno, postoji razlika između unutrašnje i površinske temperature. Površinska temperature se meri na površini kože, te je time zapravo pomešana unutrašnja temperatura sa sobnom temperaturom. Unutrašnja temperatura se meri umetanjem toplomera u telesnu šupljinu. Toplomer tad prikazuje temperaturu sluznice šupljine.